Poswoni w moju dwer (4 serii)

Sestry Polina i Mascha rano ostalis bes roditelej — oni pogibli w awtokatastrofe, i dewotschki wynuschdeny byli nautschitsja wyschiwat samostojatelno w sloschnye, sumasschedschie 90-e. Starschaja Polina, edwa ej ispolnilos dwadzat, wljubilas w morjaka-podwodnika, kotoryj wprotschem, bystro sbeschal, ostawiw ee s dwumja grudnymi detmi na rukach.

Blisnezy Wanka i Sanka byli takimi bespokojnymi, tschto saletnogo papaschu ne ostanowila dasche bolschaja moskowskaja kwartira Poliny — edinstwennoe, tschto ostalos u dewuschki. Polina schila na grani nischtschety, i wse moglo okontschitsja otschen tragitschno, esli by odnaschdy wetscherom ee sosed, molodoj bisnesmen Pawel Petrow ne uslyschal is-sa otkrytoj dweri gromkij detskij platsch. Polina leschala na polu bes sosnanija.

Petrow wsjal schefstwo nad swoej sosedkoj i ee maltschischkami, oplatil njanju, wratscha, pridumal dlja Poliny "bisnes" — ona raskraschiwala derewjannye figurki, kotorye Pawel jakoby daril swoim partneram-inostranzam, i sam ne sametil, kak wljubilsja. Takaja trogatelnaja sabota o sosedke otschen rasdraschala sekretarschu Petrowa: rastschetliwaja, zeleustremlennaja Elena dawno reschila schenit na sebe perspektiwnogo, krasiwogo i molodogo schefa. No, kak ni staralas Lena, kakie tolko kosni ne stroila, Pawel promenjal ee na "amebu" Polinu.

Petrow ne podumal, tschto otwergnutaja schenschtschina — eto bomba samedlennogo dejstwija. On i w straschnom sne ne mog sebe predstawit, tschto spustja sem let, on moschet poterjat wse: Polinu, detej, drusej, stschastliwuju schisn i otlaschennyj bisnes.